OS FELICES ANOS 20 E A CRISE DO 29

Entre 1924 e 1929 vivíronse uns anos de prosperidade, principalmente a nivel económico que se coñeceron como os "felices anos vinte". Os países industrializados lanzáronse a unha nova etapa de crecemento económico na que cabe citar que EEUU acadou a primeira posición.
A gran prosperidade destes anos debeuse a unha serie de factores entre os cales son destacables; o desenvolvemento da industria, o incremento do consumo ou as inversións na bolsa.
Cabe decir tamén que a prosperidade dos "felices anos 20" foi relativa posto que houbo tamén algúns problemas como por exemplo; era unha prosperidade moi mal repartida, os salarios medraran moito menos que os beneficios e a produtividade, o paro aumentara moito dende o 1921 e alcanzaba nalgunhas zonas unha cifra moi alta, pero foi realmente o estalido da crise do 1929 quen relevou claramente a fraxilidade desta época, a coñecida como "os felices anos 20".

A prosperidade desta época durou pouco e o 24 de Outubro de 1929, día coñecido como "Xoves Negro" tivo chegada o "Crack do 29", que culminaría finalmente na Gran Depresión.
Durante os anos 20 nos EEUU fabricáranse máis produtos dos que a poboación podía consumir, este exceso de produción levou a unha acumulación de Stocks, produciuse entón un exceso de produción en relación co consumo. Debido a que a industria xa non proporcionaba beneficios a xente botouse a especular na bolsa, esta especulación bolsista non consistía noutra cousa mais que en comprar accións a baixo precio e vendelas a un precio máis elevado. O precio das accións xa non se correspondía coa realidade posto que había moitas accións en venta e poucos compradores para elas, este acontecemento recibiu o nome de "Crack Bolsista"
O valor das accións caeu empicado e miles de persoas víronse arruinadas, a este crack tamén se lle chamou "Xoves Negro" e aquí destaca o medo por parte dos investidores a un descenso do valor das accións que levou á venta masiva de varios millóns de accións e que provocou que se viñese abaixo o seu prezo e a quebra da Bolsa de Nova York.
A crise da bolsa provocou unha depresión económica xeral e trouxo consecuencias de diversos tipos, Rosvelt o novo presidente de Estados Unidos propuxo entón un intento de solución para esta situación, este foi o coñecido como New Deal, que permitiu rematar cos excedentes de produción, estableceu salarios mínimos aos traballadores, tamén estableceu medidas fronte ao paro, seguros de desemprego, etc. Podemos decir entón que estas medidas contribuiron claramente a mellorar a mala situación económica que se estaba a vivir.
Con estes medios púxose fin ao capitalismo liberal clásico. Cabe mencionar tamén que se xerou gran rexeitamento ao capitalismo por parte das clases medias. Estes acontecementos favoreceron o auxe de ideoloxías que se presentaban como salvadoras, cabe citar aos sistemas totalitarios Fascismo (que tivo lugar en Italia) e Nazismo (en Alemaña).




Silvia Pérez Gómez

El nazismo era un movimiento revolucionario y su propósito consistía en destruir el orden existente. Qué reemplazaría este orden, era ya menos claro. Strasser y Peder propugnaban un Estado socialista; Roehm pretendía crear un inmenso ejército basado en las SA y bajo su mando. Hitler tenía por empeño obtener el poder y, como su voluntad prevaleció, la revolución nazi fue, simplemente, una lucha por el poder.
Hitler, no satisfecho con la Cancillería, pretendía un poder arbitrario y absoluto. Sólo en términos generales sabía, o le preocupaba, cómo podría utilizar éste y hacerse con él constituía un fin por sí solo. Durante la campaña electoral de febrero de 1933 se apercibió de qué carecía de programa, por lo que los argumentos utilizados a su favor hubieron de basarse en que el sistema existente había fracasado y debía ser reemplazado.

Tampoco tenía el Führer un plan lo bastante estructurado para obtener un poder sin control. Había llegado a Canciller, tanto por las faltas de otros como por su propia estrategia y continuaría observando una política oportunista. Estaba en la adecuada posición para poder destronar el Estado desde dentro. Pero su fuerza residía en su inquebrantable convicción de que triunfaría y su absoluta certeza de lo que quería. Los había que esperaban llevar a cabo reformas constitucionales o una estabilidad económica, destruir la unidad sindical, preservar las escuelas católicas o establecer la dictadura del proletariado. Reconocían que el poder era necesario para alcanzar sus objetivos, pero sus deseos o su voluntad de aferrado era una tenue sombra al lado de la voluntad de un hombre que buscaba el poder para su propia satisfacción.

Hecho por: Sebastián Gómez

Fuentes: Libreta de CCSS

OS CAMPOS DE CONCENTRACIÓN

Os campos de concentración eran edificios ou instalación donde se recluian a presos que se opoñian aos ideais políticos dun goberno, tiñan unha relixión diferente a da poboación daquel país ou unha orentación sexual diferente.
Auschwitz-Birkenau , foi un dos campos de concentración máis importantes durante a II Guerra Mundial. Situados ao sur de Polonia e baixo o mando de Hitler instalados a partir do ano 1940.
Aparte de ser un lugar de reclusión para miles de persoas, este grupo de campos tamén contiña un campo de exterminio.
Os campos de exterminio era o lugar donde os presos eran matados e asasinados mediante torturas ou rociados con velenos mortais.
En Polonia houbo tres campos principais e trinta e nove campos auxiliares, converténdoo no maior campo de concentración dos nazis.
Os tres campos principais:

Auschwitz I - Campo de concentración orixinal quese usaba como centro administrativo para todo o complexo. Neste campo morreron preto de 70.000 intelectuais polacos e prisioneiros de guerra soviéticos.

Auschwitz II (Birkenau) - Era un campo de exterminio onde morreron aproximadamente un millón de xudeos e preto de 19.000 xitanos

Auschwitz III (Monowitz) - Foi utilizado como campo de traballo esclavo para varias empresas.

O número total de mortes producidas en Auschwitz-Birkenau está aínda en debate, mais se estima que entre un millón e un millón e medio de persoas morreron alí.



Esta masacre quedou reflexada na memoria de todos ainda despois de moitos anos, tal e así que moitos libros famosos que están en pleno auxe como "El niño con el pijama de rayas"

feito por: Laura Vallejo

fuentes : http://www.ushmm.org/wlc/es/article.php?ModuleId=10005754

A Segunda Guerra Mundial

A 2ª gurra mundial da lugar a incisión do mundo en bloques “ a guerra fría” a descolonización.
As causas da guerra son principalmente as causas de fondo e as causas inmediatas. As causa de fondo formaron o auxe das ideas totalitarias, a inestabilidade internacional e a depresión producida en 1929. depois tamén temos as inmediatas que producense debido a política agresiva por parte de Italia, Alemaña e Xapón, que producen o eixe de Tokio e Berlín. Nos anos posteriores Italie era Abisma, Xapón Manchuria e Alemaña Austria.
A primeira étapa da guerra producese en 1939-1942, procucese en Alemaña debido a que se desembolve unha gran guerra, a querra lostrego, que se asea en ataque masivos. Durante a guerra de Inglaterra houbo intentos de atque por parte de Reino Unido. Mentres tanto Xapó destruiu o frota estadounidense que estaba atrapada na base de Peart Harbour. Despois da primeira etapa formase a segunda etapa debido ao nicio da contención das potencias do eixe ( que son alemaña, Italia, Xapon). Xapon foi ferada por estados unidos nopacifico, alemaña polos rusos en Stalingrado, e italia foi invadida polos aliados. Apartir do 1944, os aliados puxeron en marcha as grandes ofensas, debido o desmbarco de Normandia e a liberacion de Europa occidental, mentres tanto Xapon continua coitando no pacifico. A acotinuacion da segunda etapa producese a formación dos bloques, o bloque occidental ou capitalista e o oriental ou comunista. O bloque occidental ou capitalista, esta formado pola doctrina de Truman, que da lugar as concesions do comunismo e as defensas de demanda liberal. Tamense fora o plan de Marshall que son axudas economicas para os necesitados. Nete mesmo bloque tamen se forma a OTAN que son alianzas militares. No bloque oriental ou comnista tamen se forma unha doctrina, a de Jdaón, e unha doctrina que axuda ao pais comunista, o plan Motolog, e a creación dun espacio economico libre, e por ultimo temos o pacto de Varsibia que ao iual que a otan son alianzas militres. Despois da foamacion dos bloques dase lugar ao xuicio da roptura en 1947, neste ano proclamase a doctrina de Truman, Nela denunciase a baixa reacion da presion sobietica dos reximenes counistas en Europa, enton e cando se foma o pacto de Marshall (axudas economica). A division que habia entres os bloques era unha liña imaginada chamada a “ cortina de ferro”. Despois do xuixio da roptura formase o fin da segunda guerra mundial co enfrontamento das alianzas que forman, unha bipolarización das relacions internacionais, son diferntes posicions entre o estado, as rivalidades entre o bloque occidental ( EEUU) e o oriental (URSS), a formación do “ telón de aceiro” , e por ultimo a permanente do estado enfrontado. As caracteristicas do fin da guerra son o equilibrio de terror, axentes de espionaxe ( CIA, KGB..), e por ultimo a guerra das galaxias: carreiras espaciais.
Agora na actualidade temos unha pelicula que reflecte toda a 2ª guerra mundial, Nela explicanos moi ben todo o proceso. Esa pelicula titulase “PEART HABOUR”.

http://www.youtube.com/watch?v=whXOHmfPHJk

Fontes: Libro de ccss, Historia de ciencias sociais.

Lucía Fernández Vilarín

O DIA DAS LETRAS GALEGAS

Uxío Novoneyra (Parada do Courel, 1930 – Santiago de Compostela, 1999)

Uxío Novoneyra, esta considerado como un dos poetas máis importantes da lingua galega de tódolos tempos, a súa obra enraizada na tradición e de caracter popular, aínda que con trazos vangardistas nas que destaca o lirismo da palabra.

Fillo de labradores, naceu en Parada do Courel (Montaña Lucense) o 19 de xaneiro de 1930, e dedicou a súa obra a retratar a fermosa paisaxe da serra. Sendo estudante en Lugo coñeceu a Manuel María que fixo que se aumentase o trato de intelectuais da anterior xeración como Luis Pimentel, Anxel Fole, Celestino Fernández de la Vega ou Ramón Piñeiro. Con 19 anos, trasládase a Madrid onde se matricula na Facultade de Filosofía e Letras. En 1951 regresa para facer o servizo militar, e entre 1953 e 1962 vive de novo en O Courel obligado por unha enfermidade pulmonar que o tivo ás portas da morte. Entre 1962 e 1966 volve a Madrid onde traballa na radio e na televisión. En 1973 casa con Elba Rei con quen tivo tres fillos que residían entre O Courel e Lugo. Instálase definitivamente en Santiago de Compostela no 1983.

Asi en 1955 publica o seu primeiro libro de poemas, Os Eidos, con prólogo de Ramón Piñeiro. Seguíronlle Elegías del Caurel y otros poemas (1966), en edición bilingüe, e Poemas caligráficos. En Muller para lonxe reúne poemas de amor xa publicados e outros ilustrados con debuxos de Carlos Pardo Teixeiro e un epílogo de Claudio Rodríguez Fer. Ademáis da súa intrusion na narrativa para nenos, destaca a oralidade da súa poesía que adquire matices especiais cando o mesmo poeta recitaba os seus propios versos. Unha proba máis do seu enraizamento co pobo e coa poesía popular, según a Real Academia Galega.

O poeta foi elixido presidente da Asociación de Escritores en Lingua Galega, un cargo de ocupa ata o seu falecemento en outono de 1999. Novoneyra foi un poeta de entrega total, pero non de minorías, xa que sempre tivo unha gran preocupación pola comunicación co pobo. Tanto en “Os eidos” como nas súas outras obras, Novoneyra e capaz de provocar sensacións visuais, auditivas ou nos estados de animo mediante a combinación e repetición de fonemas.

A poesia de Novoneyra ten moi pouco que ver coa dos outros autores galegos. Novoneyra e un poeta silencioso, e os seus poemas van moito máis alá do texto. As palabras pouquísimas evocan dun modo máxico o mundo no que o home esta inmerso, designando as cousas para que estas aparezan onda nós. E hai outro Novoneyra coral, heroíco: o da Letanía de Galicia, do Viet Nam Canto.



fontes: http://bitacoradocaurel.blogspot.es/
http://www.diadasletrasgalegas.com/
enciclopedia ESPASA.
www.uxionovoneyra.com/





Laura Vallejo Castro

O CANAL DE PÁNAMÁ

O canal de Panamá é un canal interoceánico que comunica o Atlántico e o Pacífico. Construiuse entre os anos 1904 e 1914. As características máis salientables é a sua lonxitude de 79´6 km, o seu uso permite acortar a distacia da travesía 8.000 millas, entre unha costa e outra de EEUU, e unhas 3.000 millas entre Norteamérica e Sudamérica e unhas 2.000 millas entre Europa e o este de Australia e o este de Ásia. Este canal permite o paso 14.000 barcos ao ano que representa aproximadamente o 5% do comercio mundial. O canal de Panamá leva 80 anos aberto oficialmente.

Historia do canal de Panamá: O proxecto de apertura de unha via nabegable que conectara ambos océanos foi estudada polas españois no tempo do dominio no país panameño. Sen embargo, as dificultades técnicas fixeron abandoar o proxecto, que rexurdiu no siglo XIX. Tras un intento fallido de Francia en 1878, Colombia rexeitou a construcción por parte de EEUU. Washintong apoiou a independencia de Panamá e firmouse o tratado de Hay-Bunaw-Varilla (1903) que concedia a construción e mantemento do canal.
O 15 de Agosto de 1914, un estadounidense cruzou o canal en dez horas e o 18 de xullo de 1920 foi oficialmente aberto ao tráfico.

Cabe destacar que no canal de Panamá atopámonos con esclusas, estas eran unhos recintos de obra, con portas de entrada e saida, que se construen nos canais de navegación para que os barcos poidan pasar de un tramo a outro de diferente nivel.

Fontes: enciclopedia ESPASA; libro de texto: Historia e Ciencias Sociais (ANAYA) , elpais.com, 3 de setembro de 2007

A PRIMEIRA INTERNACIONAL

A PRIMEIRA INTERNACIONAL SOCIALISTA


A Primeira Internacional, foi a primeira organización internacinal de traballadores. Esta fundouse no ano 1864 en Londres.

Os seus fins eran a organización política do proletariado en Europa e o resto do mundo para extender internacionalmente a loita contra o capitalismo. Destacan dous personaxes moi importantes: Karl Marx e Engels.

Esta é unha organización que unía a sindicatos de diversos países, na súa maioría socialistas e anarcosindicalistas.

A letra da Primeira Internacional que é unha canción salientable, di o seguinte:


Arriba, parias de la Tierra.
En pie, famélica legión.
Atruena la razón en marcha,
es el fin de la opresión.

Del pasado hay que hacer añicos,
legión esclava en pie a vencer,
el mundo va a cambiar de base,
los nada de hoy todo han de ser.

Agrupémonos todos,
en la lucha final.
El género humano
es la internacional.
(bis)

Ni en dioses, reyes ni tribunos,
está el supremo salvador.
Nosotros mismos realicemos
el esfuerzo redentor.

Para hacer que el tirano caiga
y el mundo siervo liberar,
soplemos la potente fragua
que el hombre libre ha de forjar.

Agrupémonos todos,
en la lucha final.
El género humano
es la internacional.
(bis)

La ley nos burla y el Estado
oprime y sangra al productor.
Nos da derechos irrisorios,
no hay deberes del señor.

Basta ya de tutela odiosa,
que la igualdad ley ha de ser,
no más deberes sin derechos,
ningún derecho sin deber.

Agrupémonos todos,
en la lucha final.
El género humano
es la internacional.
(bis)



Aquí podemos ver unha imaxe que destaca en relación co tema da Internacional, onde podemos observar a mensaxe que intentan transmitir os obreiros co lema: “contra estado y capitalismo”. Pódese pensar que era un cartel de ideología anarquista pola loita conta o estado, loita que os socialistas non compartían.

Entre os Marxistas e os anarquistas había claras diferencias;os Marxistas,eran partidarios de que os obreiros pudiesen formar partidos políticos,presentarse ás elección e acceder ao poder,os anarquistas, en cambio,eran partidarios dun sindicalismo revolucionario que promovese a folga xeral para favorecer a revolución.


Dadas as diferencias entre os socialistas e os anarquistas a Primeira Internacional fracasou e ata 1889 non asistiremos á fundación dunha Segunda Internaciona,que intentou recuperar o internacionalismo obreiro.

Silvia Pérez Gómez.

Karl Marx

Karl Heinrich Marx, naceu en Tréveris o 5 de maio de 1818 e falecido en Londres o 14 de marzo de 1883, foi un economista e pensador alemán, que viviu boa parte da súa vida en Inglaterra e que deu orixe ao marxismo, teoría filosófico-económica que tivo unha ampla vixencia no século XX. Tamen foi o que formulou o socilismo, por eso tamen recibe o nome de marsismo. Marx propon unha revolución que fose capaz de cambiar o sistema producido para crear unha sociedade sen clase, nas que todos tivesen, as mesmas necesidades, na que a propiedade dos medios de produción fose a mesma.
Marx defendeu a intervención de organizacións e partidos obreiros e na loita politica. Isto deu orixe os partidos socialistas.
Karl Marx foi un dos pensadores máis influentes da Historia e figura clave na análise da historia, a sociedade, a política e a economía. O seu pensamento prolóngase cara moitas décadas máis tarde a partir da súa morte, sendo chave para entender os procesos sociais e políticos que percorren o século XX e converténdose no padre ideolóxico do comunismo.
Marx é testemuña da primeira gran crise do capitalismo (década dos anos 30 do século XIX) e do período revolucionario de 1848. Estas dúas vivencias serven como pretexto para a análise teórica inserida na súa obra, na que desenvolve unha teoría económica capaz de aportar explicacións ás mesmas, pero á vez de interpelar as clases populares a participar nela activamente para producir un cambio revolucionario. Unha teoría revolucionaria que, se ben parte da análise da situación do seu tempo, non se circunscribe a este, senón que, mediante as teorías do materialismo histórico e dialéctico serve para analizar, interpretar e incidir nas condicións socioeconómicas de cada momento histórico.



Lucia Fernandez Vilarin

Libro ccss

FRIEDRICH ENGELS

Federich Engels foi moi importante para a aparición do socialismo. Naceu no ano 1820 en Barmen, Renania e morre no ano 1895 en Londres .Naceu nunha familia acomodada e relixiosa, o seu paso pola universidades nos anos 1841-1842 en Berlin, fixolle interesarse polos movementos revolucionarios da época.Relacionouse con Heinrich Heine e o filósofo Georg Wilhelm Friedrich Hegel. En 1839 empezou a escribir artículos literarios e filosóficos pra distintas revistas e publicacións. A partir dos anos 1842 e hasta os anos 1844 foise a traballar na empresa da familia relacionada co sector téxtil en Mánchester. Gracias a esto coñeceu as precarias formas de vida e de traballo. Todo o que aprendeu recolleuno na obra "La situación de la clase obrera en Inglaterra" (1845). En 1844 entablou amistade con Marx e colaboraron nas obras "La Sagrada Familia" (1844), "La ideología alemana" (1844-46) y el "Manifiesto Comunista" (1848).
Engels creou unha grande influencia sobre Mars, acercouno o movemento obreiro inglés. Axudoulle a Marx económicamente e incluso publicou o dous libros trala morte do seu amigo.

Todas estas obras axudaron a literatura comunista posterior e aforxar a ideoloxia comunista.







fontes: http://www.biografiasyvidas.com/biografia/e/engels.htm

Microsoft encarta 2007





Laura Vallejo Castro

O MOVEMENTO OBREIRO

O termo proletariado é utilizado para designar á clase máis baixa da época contemporánea, que no sistema capitalista, vese na obriga de vender a súa forza de traballo á burguesía empresarial. As súas condicións de vida eran moi malas, os traballadores tiñan longas xornadas, un salario mínimo e pdían ser despedidos sen ningún tipo de explicación.

Nas fábricas traballaban homes, mulleres e nenos, e era habitual que éstes últimos cobraran menos e estiveran sobreexplotados.

O proletariado do século XIX se concentraba nas cidades, onde se atopaba a industria. A concienciación da súa mala situación levou aos obreiros á protesta e ás reivindicacións, pero tamén á desesperación. acabando moitos no alcoholismo, no xogo ou na delincuencia. Os primeiros movementos de masas orixináronse en Inglaterra, protagonizando escenas de destrucción das máquinas (Ludismo), ou creando asociacións de carácter sindical.

Son as chamadas sociedades de axuda ou de socorro mutuo. Estaban integradas por artesáns que traballaban baixo o domestic system, unha industrie rural que conxugaba o traballo agrícola coa manufactura caseira de textiles, que non se desenvolvía nas fábricas.

O seu obxectivo era a unión de obreiros para conseguir melloras salariais e laborais.

A finais de século foron ilegalizados e tiveron que exercer as súas actividades de forma clandestina. A pesar dos éxitos obtidos polas organizacións sindicais, um amplo sector da clase obreira convéncese que a maneira de acabar co capitalismo era a loita política.

Para iso empeza a organizarse en partidos políticos, que recolleron no seu seo dende as tendencias máis moderadas ata as máis radicais. A finais do século XIX xurden as Internacionais obreiras, defendían que era necesario esforzarse ao máximo para derrotar á burguesía.

Sebastián Gómez Queipo

Unificación de Italia e Alemaña

A unificación de Italia foi o proceso histórico que ao longo do século XIX conduciu á unión de varios estados. Italia atopase fragmentada en varios reinos, alguns ocupados por Austria sendo o goberno unha monarquia constitucional. Sendo rei Victor Manuel II de Savoia. Comenaza un proceso de unificación do territorio. Factores:
- Intentos de independencia do Imperio Austriaco.
- Ideas de identidade comun, promobidas polo “Risogirento”.
- Acción das sociedades secretas que promovían o nacionalismo italiano.
- Interese da burguesia por instaurar un Estado Liberal, unificar territorio e eliminar fronteiras.
O proceso de unificación culmina no 1861, coa declaración de Victor Manuel II de Segovia como rei de Italia. Os impulsadores do proceso foron Cavour, Garigaldi.
Nace un novo estado con capital en Roma, caracterizado polos grandes desequilibrios economicos entre o norte e o sur, o norte era industrial e rico e o sur pobre e agrícola.

A unificación de Alemaña, foi un proceso político que tivo lugar a finais do século XIX e culminou coa creación do Imperio Alemán. Era
unha confederación xermanica formadapor 39 estados, Prusia era o estado mais industrializado é o seu chanceler era Otton Von Vismark sera o artice da unificación de Alemaña. Os diferentes estados da confederación foron unificadas. Foi dirixida polo reino de Prusia, sendo rei Guillermo I de Bismark o seu canciller. Factores:
- Sentimentos de nacionalidade e liberalismo, influido polo romanticismo Aleman.
- Obxetivo de Bismark era consolidar a Alemaña como unha gran potencia.
- Interese economico por parte da burguesa para ampliar mercaos internos ( eliminar fronteiras).

Lucia Fernández Vilarín


Fontes: libro de texto ciencias sociais, Wikipedia

A BURGUESIA E O PROLETARIADO

O proletariado, era a clase traballadora que dependia da sua forza física para poder gañarse a vida, posto que non tiñan estudos nin os medios adecuados para levar unha mellor vida. A maioria da poboación durante a Revoluccion Industrial (XIX) formaba parte desta clase social. Era unha clase discriminada pola Burguesia, na que os traballadores sufrian continuamente malos tratos, salarios moi baixos e horas de traballo excesivas. A maioria das familias dependian destes salarios de xeito que era necesario que os nenos e nenas traballasen duramente como persoas maiores. A Burguesia aproveitou esta situacción de decadencia no medio rural para cimentar o seu capital e mellorar as condiccions de vida que intentaban que foran as mesmas que as dos nobres. A Burguesia vivia en grandes casas, con grandes luxos, banquetes... inluso chegaron a comprar títulos noviliarios. Todas estas riquezas foron asequibles grazas a explotación do proletariado. Mentras que a maioria das persoas malvivian en condiccións infrahumanas outras persoas vivian con grandes luxos.

No dibuxo mostrase claramente a sociedade da Revolucción Francesa. Claramente se observa que a maioria da poboación eran traballadores con malas condicions de vida. Seguidamente atópanse as clases altas, ainda que pertence un menor número de persoas tiñan condicións de vida moi boas que contrastaban totalmente coa vida entre o pobo.

Fontes: wikipedia, google

Laura Vallejo Castro

O movento obreiro

Os diferentes movementos obreiros que tuveron lugar no siglo XIX debido o descontento do proletariado foron Ludismo, Cartismo, Sindicalismo.

O Cartismo foi un movemento da reforma social e política no Reino Unido, que se desenrrolou entre os anos 1838 e 1858.
Entre as peticións que aclamaban os sus membros destacanse as seguintes:
- Sufraxio universal masculino, dos maiores de 21 anos;
- Circunscripcións electoraiss de igual tamaño;
- Votación por medio do sufraxio secreto;
- Non era necesario ser propietario para ser membro do Parlamento
- Dieta para os membros do Parlamento
- Parlamentos anuales
Desde os seus oríxes foise convertendo nunha expresión en contra das Leis sobre pobres, as circunstancias económicas e a dificultade de establecer unhos sindicatos eficaces. Foi unha agrupación política da primeira metade do siglo XIX, de naturaleza democrática e liberal.

O Ludismo foi un movemento obreiro que adquiriu puxe en Inglaterra a partir de 1811, e cuxas accións se basaban na revota espontánea e desorganizada, atacando con frecuencia os instrumentos de producción. Os seus seguidores chamabanse ludistas ou luditas, nombre que tomaron do líder del movimiento, Ned Ludd.
O movemento oponíase a toda clase de tecnoloxía, que según a sua parte ideológica, fai que o home perda a sua capacidade laboral e creativa, para servirse de maneira esclavista a das formas de tecnoloxía, que fan máis produtivo o traballo en téminos de rapidez e non no capital humano. O maquinismo supuxo moi rapido o deterioro das condicións de traballo dos obreiros e, o principio, deixou a moitos sen traballo. Por iso, nas primeiras décadas do siglo producironse moitos levantamentos de obreros e campesiños que protestaban contra a introducción das máquinas e a xeneralización das fábricas.

Os sindicatos eran asociacións locais de obreiros un mesmo oficio que trataban de obter mellores condicións de vida e traballo. Impulsaron unha nova etapa de loita reivindicativa protagonizada por traballadores non cualificados. Movilizou uns 500.000 obreros que fixeron folgas nas fábricas pero fracasaron ante a intransixencia patronal e do Estado. As suas principais reivindicacions eran a redución da xornada laboral, o aumento dos salarios e o dereito de asociación.
Nos anos trinta esas asociacións profesionais e locais iranse unindo entre elas hasta formar enormes asociacions que a mediados do siglo agrupaban a centos de miles de obreiros británicos de todos os oficios.
A folga, a negociación colectiva, e a participacion na politica seran os intrumentos polos que o sindicalismo Británico, mellora as condicións de vida dos traballadores.

Diego González Fernández