O movento obreiro

Os diferentes movementos obreiros que tuveron lugar no siglo XIX debido o descontento do proletariado foron Ludismo, Cartismo, Sindicalismo.

O Cartismo foi un movemento da reforma social e política no Reino Unido, que se desenrrolou entre os anos 1838 e 1858.
Entre as peticións que aclamaban os sus membros destacanse as seguintes:
- Sufraxio universal masculino, dos maiores de 21 anos;
- Circunscripcións electoraiss de igual tamaño;
- Votación por medio do sufraxio secreto;
- Non era necesario ser propietario para ser membro do Parlamento
- Dieta para os membros do Parlamento
- Parlamentos anuales
Desde os seus oríxes foise convertendo nunha expresión en contra das Leis sobre pobres, as circunstancias económicas e a dificultade de establecer unhos sindicatos eficaces. Foi unha agrupación política da primeira metade do siglo XIX, de naturaleza democrática e liberal.

O Ludismo foi un movemento obreiro que adquiriu puxe en Inglaterra a partir de 1811, e cuxas accións se basaban na revota espontánea e desorganizada, atacando con frecuencia os instrumentos de producción. Os seus seguidores chamabanse ludistas ou luditas, nombre que tomaron do líder del movimiento, Ned Ludd.
O movemento oponíase a toda clase de tecnoloxía, que según a sua parte ideológica, fai que o home perda a sua capacidade laboral e creativa, para servirse de maneira esclavista a das formas de tecnoloxía, que fan máis produtivo o traballo en téminos de rapidez e non no capital humano. O maquinismo supuxo moi rapido o deterioro das condicións de traballo dos obreiros e, o principio, deixou a moitos sen traballo. Por iso, nas primeiras décadas do siglo producironse moitos levantamentos de obreros e campesiños que protestaban contra a introducción das máquinas e a xeneralización das fábricas.

Os sindicatos eran asociacións locais de obreiros un mesmo oficio que trataban de obter mellores condicións de vida e traballo. Impulsaron unha nova etapa de loita reivindicativa protagonizada por traballadores non cualificados. Movilizou uns 500.000 obreros que fixeron folgas nas fábricas pero fracasaron ante a intransixencia patronal e do Estado. As suas principais reivindicacions eran a redución da xornada laboral, o aumento dos salarios e o dereito de asociación.
Nos anos trinta esas asociacións profesionais e locais iranse unindo entre elas hasta formar enormes asociacions que a mediados do siglo agrupaban a centos de miles de obreiros británicos de todos os oficios.
A folga, a negociación colectiva, e a participacion na politica seran os intrumentos polos que o sindicalismo Británico, mellora as condicións de vida dos traballadores.

Diego González Fernández