miércoles, 23 de junio de 2010

OS FELICES ANOS 20 E A CRISE DO 29

Entre 1924 e 1929 vivíronse uns anos de prosperidade, principalmente a nivel económico que se coñeceron como os "felices anos vinte". Os países industrializados lanzáronse a unha nova etapa de crecemento económico na que cabe citar que EEUU acadou a primeira posición.
A gran prosperidade destes anos debeuse a unha serie de factores entre os cales son destacables; o desenvolvemento da industria, o incremento do consumo ou as inversións na bolsa.
Cabe decir tamén que a prosperidade dos "felices anos 20" foi relativa posto que houbo tamén algúns problemas como por exemplo; era unha prosperidade moi mal repartida, os salarios medraran moito menos que os beneficios e a produtividade, o paro aumentara moito dende o 1921 e alcanzaba nalgunhas zonas unha cifra moi alta, pero foi realmente o estalido da crise do 1929 quen relevou claramente a fraxilidade desta época, a coñecida como "os felices anos 20".

A prosperidade desta época durou pouco e o 24 de Outubro de 1929, día coñecido como "Xoves Negro" tivo chegada o "Crack do 29", que culminaría finalmente na Gran Depresión.
Durante os anos 20 nos EEUU fabricáranse máis produtos dos que a poboación podía consumir, este exceso de produción levou a unha acumulación de Stocks, produciuse entón un exceso de produción en relación co consumo. Debido a que a industria xa non proporcionaba beneficios a xente botouse a especular na bolsa, esta especulación bolsista non consistía noutra cousa mais que en comprar accións a baixo precio e vendelas a un precio máis elevado. O precio das accións xa non se correspondía coa realidade posto que había moitas accións en venta e poucos compradores para elas, este acontecemento recibiu o nome de "Crack Bolsista"
O valor das accións caeu empicado e miles de persoas víronse arruinadas, a este crack tamén se lle chamou "Xoves Negro" e aquí destaca o medo por parte dos investidores a un descenso do valor das accións que levou á venta masiva de varios millóns de accións e que provocou que se viñese abaixo o seu prezo e a quebra da Bolsa de Nova York.
A crise da bolsa provocou unha depresión económica xeral e trouxo consecuencias de diversos tipos, Rosvelt o novo presidente de Estados Unidos propuxo entón un intento de solución para esta situación, este foi o coñecido como New Deal, que permitiu rematar cos excedentes de produción, estableceu salarios mínimos aos traballadores, tamén estableceu medidas fronte ao paro, seguros de desemprego, etc. Podemos decir entón que estas medidas contribuiron claramente a mellorar a mala situación económica que se estaba a vivir.
Con estes medios púxose fin ao capitalismo liberal clásico. Cabe mencionar tamén que se xerou gran rexeitamento ao capitalismo por parte das clases medias. Estes acontecementos favoreceron o auxe de ideoloxías que se presentaban como salvadoras, cabe citar aos sistemas totalitarios Fascismo (que tivo lugar en Italia) e Nazismo (en Alemaña).




Silvia Pérez Gómez

martes, 15 de junio de 2010

El nazismo era un movimiento revolucionario y su propósito consistía en destruir el orden existente. Qué reemplazaría este orden, era ya menos claro. Strasser y Peder propugnaban un Estado socialista; Roehm pretendía crear un inmenso ejército basado en las SA y bajo su mando. Hitler tenía por empeño obtener el poder y, como su voluntad prevaleció, la revolución nazi fue, simplemente, una lucha por el poder.
Hitler, no satisfecho con la Cancillería, pretendía un poder arbitrario y absoluto. Sólo en términos generales sabía, o le preocupaba, cómo podría utilizar éste y hacerse con él constituía un fin por sí solo. Durante la campaña electoral de febrero de 1933 se apercibió de qué carecía de programa, por lo que los argumentos utilizados a su favor hubieron de basarse en que el sistema existente había fracasado y debía ser reemplazado.
Tampoco tenía el Führer un plan lo bastante estructurado para obtener un poder sin control. Había llegado a Canciller, tanto por las faltas de otros como por su propia estrategia y continuaría observando una política oportunista. Estaba en la adecuada posición para poder destronar el Estado desde dentro. Pero su fuerza residía en su inquebrantable convicción de que triunfaría y su absoluta certeza de lo que quería. Los había que esperaban llevar a cabo reformas constitucionales o una estabilidad económica, destruir la unidad sindical, preservar las escuelas católicas o establecer la dictadura del proletariado. Reconocían que el poder era necesario para alcanzar sus objetivos, pero sus deseos o su voluntad de aferrado era una tenue sombra al lado de la voluntad de un hombre que buscaba el poder para su propia satisfacción.
Hecho por: Sebastián Gómez
Fuentes: Libreta de CCSS

OS CAMPOS DE CONCENTRACIÓN



Os campos de concentración eran edificios ou instalación donde se recluian a presos que se opoñian aos ideais políticos dun goberno, tiñan unha relixión diferente a da poboación daquel país ou unha orentación sexual diferente.
Auschwitz-Birkenau , foi un dos campos de concentración máis importantes durante a II Guerra Mundial. Situados ao sur de Polonia e baixo o mando de Hitler instalados a partir do ano 1940.
Aparte de ser un lugar de reclusión para miles de persoas, este grupo de campos tamén contiña un campo de exterminio.
Os campos de exterminio era o lugar donde os presos eran matados e asasinados mediante torturas ou rociados con velenos mortais.
En Polonia houbo tres campos principais e trinta e nove campos auxiliares, converténdoo no maior campo de concentración dos nazis.
Os tres campos principais:



Auschwitz I - Campo de concentración orixinal quese usaba como centro administrativo para todo o complexo. Neste campo morreron preto de 70.000 intelectuais polacos e prisioneiros de guerra soviéticos.

Auschwitz II (Birkenau) - Era un campo de exterminio onde morreron aproximadamente un millón de xudeos e preto de 19.000 xitanos

Auschwitz III (Monowitz) - Foi utilizado como campo de traballo esclavo para varias empresas.

O número total de mortes producidas en Auschwitz-Birkenau está aínda en debate, mais se estima que entre un millón e un millón e medio de persoas morreron alí.



Esta masacre quedou reflexada na memoria de todos ainda despois de moitos anos, tal e así que moitos libros famosos que están en pleno auxe como "El niño con el pijama de rayas"





feito por: Laura Vallejo



fuentes : http://www.ushmm.org/wlc/es/article.php?ModuleId=10005754

A Segunda Guerra Mundial

A 2ª gurra mundial da lugar a incisión do mundo en bloques “ a guerra fría” a descolonización.
As causas da guerra son principalmente as causas de fondo e as causas inmediatas. As causa de fondo formaron o auxe das ideas totalitarias, a inestabilidade internacional e a depresión producida en 1929. depois tamén temos as inmediatas que producense debido a política agresiva por parte de Italia, Alemaña e Xapón, que producen o eixe de Tokio e Berlín. Nos anos posteriores Italie era Abisma, Xapón Manchuria e Alemaña Austria.
A primeira étapa da guerra producese en 1939-1942, procucese en Alemaña debido a que se desembolve unha gran guerra, a querra lostrego, que se asea en ataque masivos. Durante a guerra de Inglaterra houbo intentos de atque por parte de Reino Unido. Mentres tanto Xapó destruiu o frota estadounidense que estaba atrapada na base de Peart Harbour. Despois da primeira etapa formase a segunda etapa debido ao nicio da contención das potencias do eixe ( que son alemaña, Italia, Xapon). Xapon foi ferada por estados unidos nopacifico, alemaña polos rusos en Stalingrado, e italia foi invadida polos aliados. Apartir do 1944, os aliados puxeron en marcha as grandes ofensas, debido o desmbarco de Normandia e a liberacion de Europa occidental, mentres tanto Xapon continua coitando no pacifico. A acotinuacion da segunda etapa producese a formación dos bloques, o bloque occidental ou capitalista e o oriental ou comunista. O bloque occidental ou capitalista, esta formado pola doctrina de Truman, que da lugar as concesions do comunismo e as defensas de demanda liberal. Tamense fora o plan de Marshall que son axudas economicas para os necesitados. Nete mesmo bloque tamen se forma a OTAN que son alianzas militares. No bloque oriental ou comnista tamen se forma unha doctrina, a de Jdaón, e unha doctrina que axuda ao pais comunista, o plan Motolog, e a creación dun espacio economico libre, e por ultimo temos o pacto de Varsibia que ao iual que a otan son alianzas militres. Despois da foamacion dos bloques dase lugar ao xuicio da roptura en 1947, neste ano proclamase a doctrina de Truman, Nela denunciase a baixa reacion da presion sobietica dos reximenes counistas en Europa, enton e cando se foma o pacto de Marshall (axudas economica). A division que habia entres os bloques era unha liña imaginada chamada a “ cortina de ferro”. Despois do xuixio da roptura formase o fin da segunda guerra mundial co enfrontamento das alianzas que forman, unha bipolarización das relacions internacionais, son diferntes posicions entre o estado, as rivalidades entre o bloque occidental ( EEUU) e o oriental (URSS), a formación do “ telón de aceiro” , e por ultimo a permanente do estado enfrontado. As caracteristicas do fin da guerra son o equilibrio de terror, axentes de espionaxe ( CIA, KGB..), e por ultimo a guerra das galaxias: carreiras espaciais.
Agora na actualidade temos unha pelicula que reflecte toda a 2ª guerra mundial, Nela explicanos moi ben todo o proceso. Esa pelicula titulase “PEART HABOUR”.


http://www.youtube.com/watch?v=whXOHmfPHJk

Fontes: Libro de ccss, Historia de ciencias sociais.


Lucía Fernández Vilarín

lunes, 17 de mayo de 2010

O DIA DAS LETRAS GALEGAS


Uxío Novoneyra (Parada do Courel, 1930 – Santiago de Compostela, 1999)
Uxío Novoneyra, esta considerado como un dos poetas máis importantes da lingua galega de tódolos tempos, a súa obra enraizada na tradición e de caracter popular, aínda que con trazos vangardistas nas que destaca o lirismo da palabra.
Fillo de labradores, naceu en Parada do Courel (Montaña Lucense) o 19 de xaneiro de 1930, e dedicou a súa obra a retratar a fermosa paisaxe da serra. Sendo estudante en Lugo coñeceu a Manuel María que fixo que se aumentase o trato de intelectuais da anterior xeración como Luis Pimentel, Anxel Fole, Celestino Fernández de la Vega ou Ramón Piñeiro. Con 19 anos, trasládase a Madrid onde se matricula na Facultade de Filosofía e Letras. En 1951 regresa para facer o servizo militar, e entre 1953 e 1962 vive de novo en O Courel obligado por unha enfermidade pulmonar que o tivo ás portas da morte. Entre 1962 e 1966 volve a Madrid onde traballa na radio e na televisión. En 1973 casa con Elba Rei con quen tivo tres fillos que residían entre O Courel e Lugo. Instálase definitivamente en Santiago de Compostela no 1983.
Asi en 1955 publica o seu primeiro libro de poemas, Os Eidos, con prólogo de Ramón Piñeiro. Seguíronlle Elegías del Caurel y otros poemas (1966), en edición bilingüe, e Poemas caligráficos. En Muller para lonxe reúne poemas de amor xa publicados e outros ilustrados con debuxos de Carlos Pardo Teixeiro e un epílogo de Claudio Rodríguez Fer. Ademáis da súa intrusion na narrativa para nenos, destaca a oralidade da súa poesía que adquire matices especiais cando o mesmo poeta recitaba os seus propios versos. Unha proba máis do seu enraizamento co pobo e coa poesía popular, según a Real Academia Galega.
O poeta foi elixido presidente da Asociación de Escritores en Lingua Galega, un cargo de ocupa ata o seu falecemento en outono de 1999. Novoneyra foi un poeta de entrega total, pero non de minorías, xa que sempre tivo unha gran preocupación pola comunicación co pobo. Tanto en “Os eidos” como nas súas outras obras, Novoneyra e capaz de provocar sensacións visuais, auditivas ou nos estados de animo mediante a combinación e repetición de fonemas.
A poesia de Novoneyra ten moi pouco que ver coa dos outros autores galegos. Novoneyra e un poeta silencioso, e os seus poemas van moito máis alá do texto. As palabras pouquísimas evocan dun modo máxico o mundo no que o home esta inmerso, designando as cousas para que estas aparezan onda nós. E hai outro Novoneyra coral, heroíco: o da Letanía de Galicia, do Viet Nam Canto.



fontes: http://bitacoradocaurel.blogspot.es/
http://www.diadasletrasgalegas.com/
enciclopedia ESPASA.
www.uxionovoneyra.com/





Laura Vallejo Castro


martes, 20 de abril de 2010

O CANAL DE PÁNAMÁ

O canal de Panamá é un canal interoceánico que comunica o Atlántico e o Pacífico. Construiuse entre os anos 1904 e 1914. As características máis salientables é a sua lonxitude de 79´6 km, o seu uso permite acortar a distacia da travesía 8.000 millas, entre unha costa e outra de EEUU, e unhas 3.000 millas entre Norteamérica e Sudamérica e unhas 2.000 millas entre Europa e o este de Australia e o este de Ásia. Este canal permite o paso 14.000 barcos ao ano que representa aproximadamente o 5% do comercio mundial. O canal de Panamá leva 80 anos aberto oficialmente.

Historia do canal de Panamá: O proxecto de apertura de unha via nabegable que conectara ambos océanos foi estudada polas españois no tempo do dominio no país panameño. Sen embargo, as dificultades técnicas fixeron abandoar o proxecto, que rexurdiu no siglo XIX. Tras un intento fallido de Francia en 1878, Colombia rexeitou a construcción por parte de EEUU. Washintong apoiou a independencia de Panamá e firmouse o tratado de Hay-Bunaw-Varilla (1903) que concedia a construción e mantemento do canal.
O 15 de Agosto de 1914, un estadounidense cruzou o canal en dez horas e o 18 de xullo de 1920 foi oficialmente aberto ao tráfico.

Cabe destacar que no canal de Panamá atopámonos con esclusas, estas eran unhos recintos de obra, con portas de entrada e saida, que se construen nos canais de navegación para que os barcos poidan pasar de un tramo a outro de diferente nivel.




Fontes: enciclopedia ESPASA; libro de texto: Historia e Ciencias Sociais (ANAYA) , elpais.com, 3 de setembro de 2007

martes, 16 de marzo de 2010

A PRIMEIRA INTERNACIONAL

A PRIMEIRA INTERNACIONAL SOCIALISTA


A Primeira Internacional, foi a primeira organización internacinal de traballadores. Esta fundouse no ano 1864 en Londres.

Os seus fins eran a organización política do proletariado en Europa e o resto do mundo para extender internacionalmente a loita contra o capitalismo. Destacan dous personaxes moi importantes: Karl Marx e Engels.

Esta é unha organización que unía a sindicatos de diversos países, na súa maioría socialistas e anarcosindicalistas.

A letra da Primeira Internacional que é unha canción salientable, di o seguinte:


Arriba, parias de la Tierra.
En pie, famélica legión.
Atruena la razón en marcha,
es el fin de la opresión.

Del pasado hay que hacer añicos,
legión esclava en pie a vencer,
el mundo va a cambiar de base,
los nada de hoy todo han de ser.

Agrupémonos todos,
en la lucha final.
El género humano
es la internacional.
(bis)

Ni en dioses, reyes ni tribunos,
está el supremo salvador.
Nosotros mismos realicemos
el esfuerzo redentor.

Para hacer que el tirano caiga
y el mundo siervo liberar,
soplemos la potente fragua
que el hombre libre ha de forjar.

Agrupémonos todos,
en la lucha final.
El género humano
es la internacional.
(bis)

La ley nos burla y el Estado
oprime y sangra al productor.
Nos da derechos irrisorios,
no hay deberes del señor.

Basta ya de tutela odiosa,
que la igualdad ley ha de ser,
no más deberes sin derechos,
ningún derecho sin deber.

Agrupémonos todos,
en la lucha final.
El género humano
es la internacional.
(bis)



Aquí podemos ver unha imaxe que destaca en relación co tema da Internacional, onde podemos observar a mensaxe que intentan transmitir os obreiros co lema: “contra estado y capitalismo”. Pódese pensar que era un cartel de ideología anarquista pola loita conta o estado, loita que os socialistas non compartían.

Entre os Marxistas e os anarquistas había claras diferencias;os Marxistas,eran partidarios de que os obreiros pudiesen formar partidos políticos,presentarse ás elección e acceder ao poder,os anarquistas, en cambio,eran partidarios dun sindicalismo revolucionario que promovese a folga xeral para favorecer a revolución.


Dadas as diferencias entre os socialistas e os anarquistas a Primeira Internacional fracasou e ata 1889 non asistiremos á fundación dunha Segunda Internaciona,que intentou recuperar o internacionalismo obreiro.
Silvia Pérez Gómez.