Unificación de Italia e Alemaña

A unificación de Italia foi o proceso histórico que ao longo do século XIX conduciu á unión de varios estados. Italia atopase fragmentada en varios reinos, alguns ocupados por Austria sendo o goberno unha monarquia constitucional. Sendo rei Victor Manuel II de Savoia. Comenaza un proceso de unificación do territorio. Factores:
- Intentos de independencia do Imperio Austriaco.
- Ideas de identidade comun, promobidas polo “Risogirento”.
- Acción das sociedades secretas que promovían o nacionalismo italiano.
- Interese da burguesia por instaurar un Estado Liberal, unificar territorio e eliminar fronteiras.
O proceso de unificación culmina no 1861, coa declaración de Victor Manuel II de Segovia como rei de Italia. Os impulsadores do proceso foron Cavour, Garigaldi.
Nace un novo estado con capital en Roma, caracterizado polos grandes desequilibrios economicos entre o norte e o sur, o norte era industrial e rico e o sur pobre e agrícola.

A unificación de Alemaña, foi un proceso político que tivo lugar a finais do século XIX e culminou coa creación do Imperio Alemán. Era
unha confederación xermanica formadapor 39 estados, Prusia era o estado mais industrializado é o seu chanceler era Otton Von Vismark sera o artice da unificación de Alemaña. Os diferentes estados da confederación foron unificadas. Foi dirixida polo reino de Prusia, sendo rei Guillermo I de Bismark o seu canciller. Factores:
- Sentimentos de nacionalidade e liberalismo, influido polo romanticismo Aleman.
- Obxetivo de Bismark era consolidar a Alemaña como unha gran potencia.
- Interese economico por parte da burguesa para ampliar mercaos internos ( eliminar fronteiras).

Lucia Fernández Vilarín


Fontes: libro de texto ciencias sociais, Wikipedia

A BURGUESIA E O PROLETARIADO

O proletariado, era a clase traballadora que dependia da sua forza física para poder gañarse a vida, posto que non tiñan estudos nin os medios adecuados para levar unha mellor vida. A maioria da poboación durante a Revoluccion Industrial (XIX) formaba parte desta clase social. Era unha clase discriminada pola Burguesia, na que os traballadores sufrian continuamente malos tratos, salarios moi baixos e horas de traballo excesivas. A maioria das familias dependian destes salarios de xeito que era necesario que os nenos e nenas traballasen duramente como persoas maiores. A Burguesia aproveitou esta situacción de decadencia no medio rural para cimentar o seu capital e mellorar as condiccions de vida que intentaban que foran as mesmas que as dos nobres. A Burguesia vivia en grandes casas, con grandes luxos, banquetes... inluso chegaron a comprar títulos noviliarios. Todas estas riquezas foron asequibles grazas a explotación do proletariado. Mentras que a maioria das persoas malvivian en condiccións infrahumanas outras persoas vivian con grandes luxos.

No dibuxo mostrase claramente a sociedade da Revolucción Francesa. Claramente se observa que a maioria da poboación eran traballadores con malas condicions de vida. Seguidamente atópanse as clases altas, ainda que pertence un menor número de persoas tiñan condicións de vida moi boas que contrastaban totalmente coa vida entre o pobo.

Fontes: wikipedia, google

Laura Vallejo Castro

O movento obreiro

Os diferentes movementos obreiros que tuveron lugar no siglo XIX debido o descontento do proletariado foron Ludismo, Cartismo, Sindicalismo.

O Cartismo foi un movemento da reforma social e política no Reino Unido, que se desenrrolou entre os anos 1838 e 1858.
Entre as peticións que aclamaban os sus membros destacanse as seguintes:
- Sufraxio universal masculino, dos maiores de 21 anos;
- Circunscripcións electoraiss de igual tamaño;
- Votación por medio do sufraxio secreto;
- Non era necesario ser propietario para ser membro do Parlamento
- Dieta para os membros do Parlamento
- Parlamentos anuales
Desde os seus oríxes foise convertendo nunha expresión en contra das Leis sobre pobres, as circunstancias económicas e a dificultade de establecer unhos sindicatos eficaces. Foi unha agrupación política da primeira metade do siglo XIX, de naturaleza democrática e liberal.

O Ludismo foi un movemento obreiro que adquiriu puxe en Inglaterra a partir de 1811, e cuxas accións se basaban na revota espontánea e desorganizada, atacando con frecuencia os instrumentos de producción. Os seus seguidores chamabanse ludistas ou luditas, nombre que tomaron do líder del movimiento, Ned Ludd.
O movemento oponíase a toda clase de tecnoloxía, que según a sua parte ideológica, fai que o home perda a sua capacidade laboral e creativa, para servirse de maneira esclavista a das formas de tecnoloxía, que fan máis produtivo o traballo en téminos de rapidez e non no capital humano. O maquinismo supuxo moi rapido o deterioro das condicións de traballo dos obreiros e, o principio, deixou a moitos sen traballo. Por iso, nas primeiras décadas do siglo producironse moitos levantamentos de obreros e campesiños que protestaban contra a introducción das máquinas e a xeneralización das fábricas.

Os sindicatos eran asociacións locais de obreiros un mesmo oficio que trataban de obter mellores condicións de vida e traballo. Impulsaron unha nova etapa de loita reivindicativa protagonizada por traballadores non cualificados. Movilizou uns 500.000 obreros que fixeron folgas nas fábricas pero fracasaron ante a intransixencia patronal e do Estado. As suas principais reivindicacions eran a redución da xornada laboral, o aumento dos salarios e o dereito de asociación.
Nos anos trinta esas asociacións profesionais e locais iranse unindo entre elas hasta formar enormes asociacions que a mediados do siglo agrupaban a centos de miles de obreiros británicos de todos os oficios.
A folga, a negociación colectiva, e a participacion na politica seran os intrumentos polos que o sindicalismo Británico, mellora as condicións de vida dos traballadores.

Diego González Fernández